ইট্ ইট্ ফিচ এণ্ড মিট্ ইট্
“কাষৰ কোৱাৰ্টাৰত আজি কিবা আছে নেকি
অ’,মাংসৰ আঞ্জাৰ গোন্ধটো
বাৰে বাৰে আহি নাকত লাগিছেহি৷”
দুপৰীয়াৰ ভাতকেইটা খাই বেচিনত
হাতখন ধুই ধুই অভিলাষ বৰুৱাই চিত্ৰাংগদাৰ মুখলৈ চাই কথাকেইটা ক’লে ৷
“ছাৰ,সিহঁতৰ ঘৰৰ বাচ্চাটোৰ কিবা আছে
চাগৈ, ৰাতিপুৱাৰ পৰাই মানুহ৷”
“আচ্চা ছাৰ, বাইদেউ কেতিয়া উভতি আহিব
বাৰু ?” ―লাহেকৈ সুধিলে তাই ৷
“বাইদেউ উভতি নাহিব যেনেই লাগিছে বুজিছ
৷ বায়েকৰ ঘৰলৈ গৈ মোক বনবাসত এৰি থৈ গ’ল ৷ মইহে গম পাওঁ মোৰ কি দুৰৱস্থা হৈছে৷ তইও বিয়া হ’লে তেনেকুৱাই কৰিবি৷”
তাই খিক্ খিককৈ হাঁহি আকৌ মাত
দিলে ―
“ইইই ছাৰ !! মই বিয়া নহওঁ দেই,ইম্ফল
এৰি ক’লৈকো
নাযাওঁ ৷”
তামোল এখন মুখত ভৰাই অলসভাৱে
চোফাখনত দেহাটো এৰি দি বৰুৱাই ক’লে,“তই বিয়া নহওঁ বুলি ক’লেই হ’লনে ! অহা মাহত
বাবলু আৰু পংখী আহিব ৷ বাইদেউ আৰু ইহঁত দুটাৰ লগত তোৰ বিয়াখনৰ কথা পাতিব লাগিব ৷”
লাজ লাজকৈ মূৰটো তললৈ কৰি তাই
ক'লে, “ছাৰ বাবলু দাদাৰহে বিয়া পাতি দিব লাগে ৷ মই ভি তেতিয়া ‘বৌ’টোক চাই যাব পাৰিম ৷”
বৰুৱাই ইতিমধ্যে গম পাইছে যে কথা
ওলাল যেতিয়া এই এতিয়া এনেকৈ নাযাব ৷ চিত্ৰাংগদাক তেওঁ সৰুৰ পৰাই পাইছে ৷ নিজৰ
ছোৱালী পংখীৰ দৰেই মৰম কৰে তাইক ৷ ইম্ফলৰ ছোৱালী তাই ৷ মণিপুৰী হোৱা বাবে অসমীয়া
কওঁতে অলপ খোকোজা লাগে ৷ ঘৰৰ দুৰৱস্থাৰ বাবে বাপেকে তাইক বৰুৱাৰ ঘৰতে থৈ গ’ল ৷ বনকৰা ছোৱালী
হিচাপে তাইক ৰাখিবলৈ টান পাইছিল বৰুৱাই ৷ কিন্ত তাইৰ প্ৰতি বৰুৱাৰ কিবা এটা মোহ
জাগিল ৷ ৰাখি থ’লে তাইক ৷ তাইৰ পঢ়া-শুনা আদিৰ পৰা বিয়া
দিয়ালৈকে সকলো দায়িত্ব লোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈ পেলালে বৰুৱাই সিদিনাই
৷ লাহে লাহে দুই এখন কামেৰে বৰুৱানীক সহায় কৰি দিয়াও হ’ল,লগতে তেওঁলোকৰ
অকলশৰীয়া অনুভৱটোও নাইকিয়া হ’ল ৷ ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক উচ্চ-শিক্ষাৰ খাতিৰত
বিদেশলৈ পঠিয়াব লগা হোৱাত এতিয়া ঘৰখনত মানুহ বুলিবলৈ তিনিটি প্ৰাণীহে ৷ বৰুৱা-বৰুৱানী
আৰু চিত্ৰাংগদা ৷ নিমাওমাও হৈ থকা ঘৰখনত তাইয়ে এতিয়া একমাত্ৰ সাৰথি ৷
“তই এতিয়া ইয়াৰ পৰা যাবিনে ৷ ন’হলে কিন্তু অহা বছৰলৈ কণা,কুঁজা,লেঙেৰা,বুঢ়া
যিয়েই নহওক-এটা ধৰি আনিম আৰু তোক বিয়া দি দিম ৷”
বৰুৱাই লাহেকৈ চকুকেইটা টিপিয়াই
ধেমালিৰ সুৰত তাইলৈ চাই ক’লে ৷
এনেতে কলিং বেলটো বাজিল৷ চিত্ৰাই
দুৱাৰখন খুলি দিলে ৷ হাতত তামোল-পাণ এখন লৈ বৰুৱালৈ বুলি আগুৱাই আহিল মানুহজন ৷
“ছোৱালীজনীৰ জন্মদিন,আবেলিলৈ ভাতসাঁজ
আমাৰ ঘৰতে গ্ৰহণ কৰিব,আটাইকে নিমন্ত্ৰণ জনালোঁ ৷”
বৰুৱাই বঁটাটো টেবুলত থৈ কাষৰ
কোৱাৰ্টাৰটোলৈ নতুনকৈ অহা মানুহজনলৈ চাই ক'লে ― “অ’ নিশ্চয়! তোমালোকৰ লগত চিনাকিও
হোৱা নাই নহয় ভালদৰে ৷ ভালেই হ’ব দিয়া,চিনাকি-পৰ্ব এটাও হ’ব ৷ পিছে ঘৰৰ বাকীবোৰ সদস্য
নাই,এই( চিত্ৰাংগদা) আৰু মইয়ে যাম দিয়া ৷”
নতুন আলহীক বিদায় দি বৰুৱা টিভিটোৰ
সন্মুখত বহিল ৷ ৰিম’ৰ্টৰ বুটামবোৰ পকাই পকাই এফালৰ
পৰা চেনেলবোৰ চোৱাত লাগিল ৷
“আজিকালি এই টিভিটোও চাবলৈ মন নোযোৱা
হ’ল, ইমানসোপো যে এডভাৰটাইজ দিয়ে অ’৷”-মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰালে বৰুৱাই ৷
“অই চিত্ৰা চাওঁ, চাহ একাপ আনচোন৷”
পানী এগিলাচ হাতত লৈ চিত্ৰাই
বৰুৱাৰ সন্মুখত ৰৈ পানী গিলাচ আগবঢ়াই দি ক’লে-“এতিয়া চাহ নিদিওঁ ৷ দাৱাই খোৱা টাইম
হৈছে,এইটো লওক ৷ দুপৰীয়া নাকত লাগি থকা মাংসৰ গোন্ধৰে আবেলিলৈ পেট পূৰাব লাগিব না...
ঠিক আছে
আপুনি যদি দাৱাই নাখায় তেনেহ’লে মই আলহীক কৈ দিওঁগৈ যে ছাৰ
নাযায়, অসুখ ৷”
দুষ্টালিভৰা হাঁহি এটা মাৰি তাই
বৰুৱালৈ চাই কথাষাৰ ক’লে ৷
― “হ’ব হ’ব দে ৷ তোৰ পৰা নোৱাৰি আৰু ৷”
“মানুহজনীও নাই৷ তাই আক’ তাতে জ্বলা জুইত ঘিউ ঢালিছে ৷ আজি নিমন্ত্ৰণ এটা পাইছোঁ ৷ এইজনীয়ে আকৌ মুদাই মাৰিছিল৷”-খাওঁ-নাখাওঁকৈ
বৰুৱাই ঔষধটো খালে৷
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
আবেলি নতুন
আলহীৰ ঘৰত,ভাতৰ টেবুলত আটায়ে বহি আছে৷ বহুত দিনৰ মূৰত বৰুৱাৰ আজি মন গ’ল
অতীত-ৰোমন্থন কৰিবলৈ৷ সিপিনে শ্ৰোতাও ধেৰ৷ গতিকে বৰুৱাই ‘আখ্যান’ আৰম্ভ কৰিলে-
“মনিপুৰলৈ অহা আজি বহু
বছৰ পাৰ হৈ গ’ল ৷ বেংকৰ চাকৰিসূত্ৰে মই আৰু প্ৰদীপ ইম্ফল পালোঁহি ৷ তেতিয়া আমি চফল
ডেকা ৷ ইম্ফলৰ প্ৰায়বোৰ ছোৱালীৰ মাক-বাপেকৰ চকু আমাৰ ওপৰত ৷ ইয়ালৈ আহিহে গম পালোঁ সাংঘাটিক কেছ হৈ আছে
বুলি ৷ অফিচৰ প্ৰায় সকলোৰে মুখে মুখে শুনিবলৈ পালোঁ যে ইয়ালৈ যিমানবোৰ
ডেকা ল’ৰা আহে শেষত গৈ সকলোবোৰ ইম্ফলৰ
জোঁৱাই হয়গৈ ৷ কথাটো নোহোৱাও নহয় ৷ অফিচৰ প্ৰায়বোৰ ল’ৰাৰে পত্নী মণিপুৰী ৷ ইম্ফললৈ অহা
এবছৰ আগলৈকে সেই ঘটনা ঘটি আছিল ৷ আমাৰ দুটাৰ লাগিল ভয় ৷ ভয়ে ভয়ে চাৰি বছৰ চাকৰি
কৰিলোঁ৷ ভাগ্য ভাল আছিল,অৱশেষত যেনিবা মনিপুৰৰ জোঁৱাই হোৱাৰ পৰা
হাত সাৰিলোঁ ৷ বিয়া পাতিলোঁ,এদিন দুদিনকৈ সংসাৰ আগবাঢ়িল ৷
তেতিয়া দৰমহাও কমকৈ পাওঁ ৷ ঘৰলৈও পইচাও পঠিয়াব লাগে ৷ মাহৰ মূৰত যিকেইটা দৰমহা পাওঁ
ল’ৰাই
ছোৱালীয়ে কোনোমতেহে জোৰা-টাপলি মাৰোঁ ৷ আকৌ ঘৰলৈ পঠিয়াবলৈ
হাতত ফুটাকড়ি এটাও নাথাকেগৈ ৷ বিয়া পতাৰ আগলৈকে যদিও সকলো ঠিকেই আছিল ৷ বিয়া পতাৰ পাছত এই কামফেৰা অলপ
কমিবলৈ ধৰিছিল ৷
বিয়া নপতাৰ আগলৈ প্ৰত্যেক মাহে-মাহে ঘৰে পইচা পাইছিল ৷ বিয়া পতাৰ
পাছত দায়িত্ব বাঢ়িল; সেয়েহে দুমাহ, তিনিমাহৰ মূৰতহে পইচা ঘৰ পাইছিলগৈ ৷ তেনেকৈ
প্ৰায় দুমাহমান ঘৰলৈ পইচা পঠোৱা নহ’ল ৷
এবাৰৰ কথা,অফিচলৈ টেলিগ্ৰাম এখন
আহিল ৷ তেতিয়াৰ দিনত টেলিগ্ৰাম সদ্যহতে মানুহে নকৰিছিল ৷ বিশেষ
কিবা জৰুৰী খবৰ থাকিলেহে পঠাইছিল ৷ তাৰ মাজৰ প্ৰায়ভাগ খবৰেই দুখজনক আছিল ৷
টেলিগ্ৰাম লিখোতে মানুহে যিমান
পাৰি চুটিকৈ লিখিছিল ৷ প্ৰতিটো শব্দৰ বাবদ পইচা লোৱা
হৈছিল ৷ খৰছীও আছিল ৷ পিয়নটোৱে আহি টেলিগ্ৰামখন হাতত তুলি দিয়াত মই থৰথৰকৈ কঁপিবলৈ
ধৰিলোঁ ৷ বহু সাহস গোটাই টেলিগ্ৰামখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ ধৰিলোঁ ৷
আৰে এইয়া কি !!! মোৰ চকু
কপালত উঠিল ৷ টেলিগ্ৰামত এইয়া কি লিখা আছে !! “Eat Eat Fish and Meat
Eat” ৷ মই ভাবিবলৈ ধৰিলোঁ-দেউতাই এইখন কেনেকুৱা
টেলিগ্ৰাম পঠাইছে ! কেইবাবাৰো পঢ়ি বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিও মই বিফল হ’লোঁ ৷ অফিচ ষ্টাফৰ সকলোকে
সেইখন দেখুৱালোঁ, অথচ কোনেও তাৰ অৰ্থোদ্ধাৰ কৰিব নোৱাৰিলে ৷ আচলতে সেইখনত কি বুজাইছিল দেউতাই ৷ উপায়ন্তৰ হৈ মেনেজাৰৰ কাষ চাপিলোঁগৈ ৷
মেনেজাৰে সেইখন লুটিয়াই মেলি মোৰ
মুখলৈ চাই ক'লে, “বাপেৰলৈ পইচা নপঠিওৱা কিমান দিন হ’ল ?”
মই ক’লোঁ,“দুমাহ মান পঠিওৱা নাই
ছাৰ ৷”
“হমমমম…৷ এইখন সেইকাৰণেই পঠাইছে ৷”-দীঘল হুমুনিয়াহ এটা
কাঢ়ি মেনেজাৰে ক’লে৷
মেনেজাৰে সেইখনৰ অসমীয়ালৈ ভাঙনি কৰি দিলে৷
তেতিয়াহে
উৰহীৰ ওৰ ওলাল ৷ বুজি পালোঁ- আচলতে দেউতাই কি বুজাইছিল ৷
তাত লিখা আছিল “Eat Eat Fish and Meat
Eat” অৰ্থাৎ অসমীয়াত তাৰ পোনপটীয়া অৰ্থটো হ’ল “খা খা মাছে মঙহে খা” ৷
দেউতাৰ টেলিগ্ৰামৰ অৰ্থ বুজি পাই গোটেই ষ্টাফ হাঁহিত
বাগৰি পৰিল আৰু মোৰ অৱস্থা হৈছিল ভিঁজা মেকুৰীটোৰ দৰে ৷ সেই ঘটনা হৈ
যোৱাৰ দুদিন পাছতেই দেউতা আহি ইম্ফল ওলাইছিলহি ৷ মই তেতিয়া কেচ কাউণ্টাৰত ৷ দেউতাই হতবাক ৷ টিঙিৰি তুলা হৈ মোৰ
ফালে চাই দেউতাই ক’লে, “হে প্ৰভু
! মোৰ ল’ৰাই ইমানবোৰ টকাৰ
ওপৰতে বহি কাম কৰে,অথচ মাহৰ মূৰত মোলৈ টকাকেইটাও নপঠায় ৷” বহুত বুজাই-বঢ়াই দেউতাক ঠাণ্ডা
কৰি পইচা কেইটামান দি ঘৰলৈ পঠিয়াই দিলোঁ ৷ তেতিয়াৰ পৰাই মই দৰমহা পোৱাৰ
লগে লগেই ঘৰলৈ টকাকেইটামান পঠিয়াই দিয়া হ’লোঁ ৷ কি ঠিক আকৌ বা
কেতিয়া হঠাতে “Eat Eat Fish and Meat Eat” বুলি টেলিগ্ৰাম আহি
যায় ৷”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
নতুন আলহীৰ
ঘৰত অভিলাষ বৰুৱাৰ এই কাহিনী শুনি ডাইনিং টেবুলৰ চাৰিওফালে বহি থকা আটাইবোৰে গিৰ্জনি মাৰি
হাঁহিলে ৷ ভাত,মাছ-মাংসৰ সম্ভাৰ লৈ কণমানিজনীৰ মাক আহি বৰুৱাৰ ওচৰত ৰ’লহি ৷ মাংসৰ
টুকুৰাকেইটা বাঢ়ি দিওঁতে কণমাণিজনীয়ে চিঞৰিলে, “ককা,Eat Eat Fish and Meat
Eat”.(৷) ক্ষণিকতে বৰুৱাৰ মনটো পুনৰ
উৰা মাৰিলে টেলিগ্ৰামৰ সেই
দিনবোৰলৈ ৷
---------------------------------------------০০০০০০০০০০০০--------------------------------------------------
Comments
Post a Comment